Bihotz (apurtuen?) azoka

Penaz hartu dut Aiert Goenaga Gerediaga Elkarteko azken zuzendariari kontratua berriztuko ez diotelako albistea. Pena sentitu dut, baina ez Aiert ezagutzen dudalako edo bere alde jarri naizelako. Ez ditut  erakunde horren ostean dauden edo egon diren pertsonak ezagutzen; are gutxiago ezagutzen ditut beren artean sortu diren gatazkak. Auzi honetan ezin naiz baten edo bestearen alde jarri, ezin informazio argigarririk eman. Baina, tristura sortzen dit mirespenez begiratzen dudan zerbait medioetan horrela agertzeak. Ez dut gustuko.

Onartu egiten dut gauza guztiek dutela beren argia eta beren iluna, eta gizakiok berezko ditugula gure onak eta gure txarrak, gure indarrak eta ahultasunak. Durangoko Azokaren inguruan ere, Txakurrak oinutsik. Ezer berezirik ez dago horretan.

Harrotasuna sentitu izan dut nik urtero, Durangoko Azoka iragartzeko kartela erakusten zen momentuan. Hurbiltasunak ematen didan harrotasuna, neurri handi batean “durangaldean” bizi naizela sentitzen dudalako, Durangoko Liburu eta Diska azoka “nire” sentitzen dudalako, abendu hasierako hitzordua gabonetakoa bezalakoa delako; betiko tokia, betiko konpainia eta betiko menua. Gabon afariarekin gertatzen zaidan bezala, urtero dago zerbait berria, ezagun dugun betiko menu hori gozoago egiten diguna.

Maite ditut azoka inguruko egunak. Gazte denboretan bakarrik, urteren baten lan egitera, inoiz ikasleekin eta orain semearekin, inoiz trenez eta gehiegitan autoz. Azokara urreratzeko eguna aurreko egunetan erabakitzen dut: zein ote da jende gutxien egongo den momentua? Lehen edo azken ordua? Eguerdia? Liburu eta jende saltsara sartzen zarenean berdin dio ondo ala txarto aukeratu ote duzun. Jakin mina asetzeko eta poltsan dituzun diruak gastatzeko ordua da hori. Portzierto, eskerrak esku diruz ordaindu behar dela!

Baina kontua ez da bakarrik dirua mugitzea edo argitaletxe eta disketxeen etorkizuna bermatzea, liburu dendak eta liburu azokak han eta hemen daude, Durangoko Azoka, bakarra, ordea. Euskaltasunaren azoka, edo bihotzaren deiari erantzuten badiot, euskal harrotasunaren azoka, euskarak mundu zabala hartzen duela erakusteko tokia.

Horregatik sentitu dut pena, agian sentimendu batzuekin bigunegia naizelako, minbera, bihozbera, negarbera… txepela.

Amaitzeko, Aiertek berak bere komunikatua amaitzeko erabili dituen berbak ekarri nahiko nuke orain: Ez sinistu Gerediaga Elkartean, ezta ere Aiert Goenagarengan, baina sinistu Durangoko Azokarengan. Berba horiei eutsiko diet hilabeteotan, abenduko lehen astean Durangorako txangoaz pentsatzen hasi arte.

Karmele Aurtenetxe Elorriaga kazetaria da