Pentsioak

Fatima Bañez Espainiako Gobernuko Enplegu ministroaren gutun bat jaso dut. 0,25eko igoera izango omen du nire pentsioak. 48 urte eta gero hau! Pentsatu dut neure kautan. Beste askoren eredua jaraituz, itzuli egin diot gutuna. Badakit Fatimak ez duela susto handirik hartuko baina, 48 urtez zintzo-zintzo kotizatu ostean gutun honen edukia barre eta burla lez hartu dut eta horixe eskatu dit barruak.

Izan ere, Fatimaren bide honetatik, mirariren bat gertatu ezik behintzat,  gure erosteko ahalmena gero eta murritzagoa izango da. Urterik urtera ahalmen hori galtzen baikara. Martxa honetan beldur naiz, bihar-etzi, oraintsu Mosku inguruan izan den lagun batek kontatu didan egoerara helduko ote garen. Hango pentsiodun askok ez omen dute erropa erosteko ere dirurik eta seme-alabek baztertutakoak erabili behar izaten ei dituzte. Jateko berriz, lur txatal bat lortzen duenak bertan landatzen ditu ortuariak. Gainontzekoek auskalo.

Hurbilago ere egoera latzak baditugu eta esango nuke emakumeak direla larrien bizi direnak. Etxean edota kotizatu barik lanik gogorrenak egiten dituzten andrak dira kaltetuenak. Ez nuke nahi orain dela zenbait egun ETBn emakume bati entzun niona ohikoa bihurtzerik. Bilboko emakume batek kontatu zuen ohetik jaiki gabe zegoela etxea berotzeko argi indarra ordaintzeko dirurik ez duelako. Fatimak iragarri digun 0,25arekin be nekez berotuko du etxea. Eta zenbat horrelako?

Egia esan, datu hauek benetakoak badira, hemen KPIa (Kontsumoko prezioen indizea) 1,3 igo den bitartean, pentsioek 0,25 igoera baino ez dugu izango. Pentsio kutxak berriz, gero eta zulo handiago omen du. Eta denok kieto? Ez, pentsiodunok ere hasi gara mugitzen. Borrokan arituak gara eta jubilatuta gauden arren, geure eskubideen alde ekiteko adorea eta indarra izango dugulakoan nago.

Edozelan be, igoera lotsagarri honen aurrean, bidegabekeria honen aurrean, pentsiodunoi antolatzeko ordua heldu zaigu, ea alderdi, sindikatu eta bestelako giza mugimenduen laguntza eta solidaritatea ere lortzen dugun. Gure esku dago behintzat, kalera irtetea eta boto garaian nori eman erabakitzea. Zirt edo zart, zerbait egin behar dugu, hainbeste urtez, izerdiz eta ahalginez bete dugun pentsio kutxa lapurrek guztiz hustu baino lehen.

Marisa Barrena psikopedagogoa da