Olvido ahaztezina

Ikasturte hasiera honetako lehen zutaberako gai bila ibili naiz azken egunotan, eta lanerako edo kirolerako beroketa aldia behar den moduan, lorez lore  bezala ibili naiz gaiz gai, jorratzeko egokiena bilatzeko gogoarekin. Zin dagizuet, itxaropen, indar eta gogo onez hasi nahi nuela, eta gai positiboren bat aurkitu nahi nuela, baina eskarmentuak ondo irakatsi dit ez dagoela asmo onak okertzea bezain gauza errazagorik.

Joan gaitezen harira. Alaska abeslari eta performerrari zer gertatu ote zaion galdezka aurkitu nintzen ostegunean, mundu zabalean dauden gizarte sare horietako batean, Olvido izeneko ezdakitnongo zinegotzi sozialistaren bideo pertsonala amaraunean zabaldu zelako, eta bere dimisio- eskariaren aurrean, estatu osoko hainbat alderdi politikotako ordezkariek -emakumezkoak batez ere- elkartasun mezua eta dimisiorik ez eskatzeko erregua egiten ziotelako albistea ezagutu nuenean.

Pertsonala omen da bideoa, eta bere aukerako lagunari -berdin dio nori- zuzendua omen. Kontua da hirugarren batek  jaso duela eta  bere bizitzaren gorabeherekin nahiko albiste ez duelako edo,  mundu osoko herriko plazan zabaldu duela.

Erantzunak zabaldu dira gero, su hartutako bolbora bailitzan, eta aurreko asteko protagonista nagusi izan dugun aita hiltzaileak entzun behar izan ez dituenak dedikatu dizkiote emakume gazteari bere herrian.

Bitxia izan da kasu berean, protagonista, ikusle eta herrikide-epaileen erantzunen eboluzioa. Okerrik handiena berak egin izan balu bezala, lotsak bultzatuta agian, dimisioa eskatu zuen lehen momentuan. Atzerako pausua egitea eskatu diote gero, neurri handiago edo txikiagoan, pertsona guztiok lotsagarri geratzeko arriskutan egon gaitezkeelako. Ondotxo dakite hori politikariek, eta haiek izan dira elkartasun mezuak adierazi dizkioten lehenak.

Albo batean utz dezagun bideoaren edukia, eta momentuz behintzat, albo batean utzi nahiko nuke informazio eta komunikazio tresna horiek zentzuz erabiltzen ikasi ez dugula, eta zinegotzi horrek bere karguak suposatzen duena ondo barneratu gabe duela. Hurrengo baterako utzi nahi nituzke horiek denak???

Gaurko honetarako nahiago izan dut askatasun pertsonalaren eta sasi etikaren gaia ekarri. Lehenengo eta behin aitortuko dizuet nik ez dudala bideo hori ikusi. Inoiz klase horietakoren bat ikusteko ganarik sartzen bazait, nahiago izango ditut bere borondate askez egin dituztenek eginak. Askotarikoak daude sare nagusian.

Pekaturik ez dago norberak bere borondatez eta askatasunez eginiko ezertan, hirugarren bati kalterik egiten ez badio behintzat. Okerra, kasu honetan, hirugarren batena da, bideoa zabaltzeko egin duen klik bakoitzean. Baina bitxia da kasu hau, pekatu hori etengabe handitzen ari delako, irudi horiek ikusten eta lagun artean zabaltzen ari direnenen aldetik.

Gure iragan ez hain urrunean bizi genuen zentsuragatik edo, informazio gizarte honetan murgilduta gaudelarik, goi goian jarri dugu informazio askatasuna deritzoguna, eta ez dugu sekula onartzen gure ???informazio??? goseari inolako mugarik jartzerik. Hartzeko erraz jarrita dagoen edozer hartzen dugu, eta ikusgai dagoen edozer ikusten dugu, gauza edo kasu honetan irudi horiek plaza publikora nola iritsi diren pentsatu gabe, ikuste hutsak  suposatzen duena hausnartu gabe. 

Ondokoari kritikatzen dizkiogu, gure buruari barkatzen dizkiogunak , eta iritzi bat osatzeko informazioa behar dugula esaten dugu gure burua zuritzeko gogoz. Oraingoan ere, berdin dio kritikak edo elkartasunak, gure burua morboaren amildegira erortzen utzi badugu. Ezer gutxirako balioko du pertsona baten askatasuna edo duintasuna defendatzea, begiak edo belarriak  ixteko borondaterik izan ez badugu. Gure duintasun propioa da agian lehen instantzian defendatu beharrekoa…

Karmele Aurtenetxe Elorriaga kazetaria da